Co ze mnie za matka?!

Mając ponad 600km do przejechania po raz kolejny wybrałam wagon sypialny, tym razem damską trójkę.

Warto pamiętać: bilety kupione z 30 dniowym wyprzedzeniem są objęte promocyjną zniżką. Zapisz sobie przypomnienie w kalendarzu, bo spać z dzieckiem najbezpieczniej jest na najniższym łóżku a te zwykle rozchodzą się w jeden dzień (im bliżej wakacji, ferii i świąt, tym szybciej)! Dziecko do lat 4 płaci tylko za miejscówkę (a śpi de facto z Tobą), powyżej 4 r.ż. obowiązuje aktualna zniżka szkolna.

Emocje, jak na rybach.Dziecko przeniesione ok 21:30 z łóżeczka do auta śpi, wyciągniete budzi się na dworcu. Z zainteresowaniem rozgląda po wagonie po czym nagle śmieje się radośnie, pada...i ku mojemu zdumieniu zasypia w dwie minuty.
To wszystko.
Śpi do 6:00 kiedy dojeżdżamy do Krakowa.
W przedziale oprócz nas dwie panie wysiadające tamże, zdumione że nie zauważyły dziecka.

Dziecko zjada śniadanie, odbywamy poranną toaletę, podziwiamy widoki, czytamy książeczki, zwiedzamy wagon i tak nam mijają ostatnie 2h podróży.

Jest prościej: bo dziecko przesypia noce i nie trzeba się zrywać do karmienia przy okazji budząc innych podróżnych. Do tego sprawnie chodzi, więc nie trzeba się rozścielać z kocem, żeby miało gdzie bezpiecznie raczkować.

Jest trudniej: bo nie wystarczy już zabawić na łóżku, wszędzie zagląda i myszkuje ;)

Dwie praktyczne wskazówki:

1.Płyn do odkażania rączek w spreyu to świetny i pożyteczny wynalazek, kiedy jedziemy pociągiem,

2.Jak zmieścić się na wąskim łóżku z dzieckiem? Dziecko kładziemy głową do drzwi, nogami do okna, a my kładziemy się dokładnie odwrotnie.Tym samym nogami blokuję jej możliwość wypadnięcia a sama mam sporo przestrzeni do rozłożenia się.

Styczeń 2018 roku. Zostawiliśmy paczkę pieluch,zapas mleka, kaszy i kilka gerberów a porzuciliśmy nadzieje, że dziecko nie będzie rozpuszczane, jak dziadowski bicz po czym obraliśmy kierunek na Zakopane.

Na trzy dni.

TAK.

Zostawiliśmy niespełna 1,5 roczne dziecko z babcią. NA TRZY DNI. I pojechaliśmy w góry. SAMI.



Na dzień dobry ziemia się pod nami nie otworzyła a spod niej nie wychylił się diabeł z wiadrem siarki dla każdego. Możemy co najwyżej dywagować, czy ten halny co nas spotkał na miejscu, to była kara wymierzona nie spełniającym społecznej normy poświęcania wszystkiego dziecku rodzicom.



Wyrzuty sumienia, że w sumie dobrze się bawię z mężem minęły po pierwszych kilku kilometrach. A kolejne, że zdarza mi się przez moment nie myśleć, co tam u naszej młodej słychać - gdzieś tak w okolicach piątego przekleństwa na to, jak kiepsko chodzi mi się w rakach, tego samego dnia.

W schronisku padłam i przespałam całą noc zdumiona tym faktem.



Kolejne dni to zdobywanie szczytów, piękna pogoda i rozkoszne, nieśpieszne siedzenie przy stole nad planszówkami lub integracją z innymi turystami.

Mogłabym tu rozwinąć temat tego, gdzie, jak i z jakim poświęceniem wspinaliśmy się podczas wyjazdu, ale robi to już mój mąż na niniejszym blogu (zapraszam!):

https://www.facebook.com/pg/ceperwgorach/posts/



Trzymając się tematyki bloga od siebie uzupełnię to następującymi przemyśleniami:

1.Nadal jestem za tym, że jednak najpierw jesteśmy sobą, potem parą a na końcu rodzicami i jeśli zaniedbamy pierwsze dwie rzeczy, to odbije się to z nawiązką na tej trzeciej,
2.W żadnej z tych ról nie powinno się zatracać, bo przesada nigdzie nie jest dobra,
3.Nawet bombonierką można się przejeść - wspaniale jest być rodzicem, ale dobrze jest też na moment się od  tego oderwać, żeby to, co dobre, nie stało się męczącą rutyną,
4.A jak dziecko przeżyło "obóz wychowawczy u babci"?

• kategorycznie odmówiło danonków na rzecz ukochanego jogurtu greckiego - brawo córcia! ;)
• świetnie się bawiło,
• nie płakało za nami,
• oduczyło się jeść w nocy,
• usamodzielniło w paru kwestiach,
• wszystko to wzięło w łeb, jak tylko wrócili rodzice :P

Doszkalając się zawodowo za pomocą tej fantastycznej, popularnonaukowej książki o technikach poznawczo-behawioralnych w pracy z trudnymi zachowaniami dziecka:



naszła mnie refleksja od kiedy można przydzielać dziecku pewne obowiązki? 

Pierwsze co przyszło mi do głowy, to że przychodzi to dość naturalnie wraz z nabywaniem przez dziecko konkretnych umiejętności. Jeśli przykładowo samo już umie sięgnąć po butelkę i wypić jej zawartość, to przestajemy (a przynajmniej powinniśmy przestać) asystować przy tym zajęciu. Staje się ono niejako obowiązkiem ("Możesz już sama jeść, nie muszę Ci pomagać").

Do czego są obowiązki? Docelowo do kształtowania umiejętności, które pomogą dziecku w usamodzielnianiu się oraz nauczą ważnych dla nas wartości. Jedno i drugie generalnie służy temu, żeby dziecko było w stanie przeżyć samo, gdy nas zabraknie.

Warto więc rzucić okiem na to, co już nasze dziecko potrafi i czy są to już rzeczy, które pomogą mu w usamodzielnianiu się.

Abstrahując od zabaw typu nakładanie kółka na patyk, które same w sobie szlifują coś, co już dziecko potrafi, mogę uznać że moja córka samodzielnie robi następujące rzeczy:

• je łyżeczką i widelcem,
• pije z kubka i przez słomkę,
• je rękoma kanapki, owoce i warzywa,
• czesze włosy,
• myje ręce,
• myje zęby,
• myje się w ogóle gąbką,
• wkłada ręce do rękawów,
• wkłada buciki,
• wkłada skarpetki,
• wkłada czapkę na głowę,
• odkłada rzeczy na wskazane miejsce oraz bez wskazywania na miejsce przez siebie upatrzone (często pokrywa się to z docelowym miejscem przedmiotu),
• zasypia samodzielnie,
• stawia pierwsze kroki.

Na jakiś czas zawiesiłam działanie bloga. Nie miałam ani czasu, ani specjalnych chęci na jego prowadzenie, co zbiegło się z "syndromem powrotu do normalnego życia" który jeszcze na pewno opiszę.

Jednak po pewnym czasie potrzeba pisania wróciła znowu. Może to element większej ilości czasu? A może roznosi mnie literacko?

W każdym razie zakończyłam przed fajnym momentem, tj. pojechaniem z dzieckiem na festiwal muzyczny do Bolkowa okraszony, naturalnie, wieloma stwierdzeniami typu:

-"Oszaleliście?! Z dzieckiem na festiwal?!"
-"Chcecie je zamęczyć?!"
-"Chcecie, żeby ogłuchło?!"
-"No i co wam z tego festiwalu? Pić nie będziecie mogli, wy się zmęczycie, ona się zmęczy..."
-"To nie jest miejsce dla dzieci"

aż po

-"Wprowadzając tu dzieci niszczycie klimat festiwalu. Ja jestem dumna z tego, że zostawiłam swoje w domu i przez pierwsze pięć lat ich życia nigdzie nie jeździłam".

Odpowiadając na ostatnie - nas by to wpędziło szybciej do grobu, jak w wbiło w poczucie dumy.

Ale po kolei.


1.Idea

Nigdy nie zamierzaliśmy zamknąć się z dzieckiem w domu i izolować je od świata w myśl, że nikt jak my nie zapewni mu rozrywek (hahaha...).

Kultywuje przekonanie, że przez setki lat dzieci przemieszczały się wraz z rodzinami i żyły. Tak zwane "cywilizowane życie" dzielone między M3, samochód i zamknięte ośrodki dla dzieci to jest opcja, a nie jedyny słuszny wybór.

I wreszcie - chcieliśmy rodzinnie wyjechać w miejsce, gdzie będzie ładnie, miło i gdzie będą nasi znajomi.


2.Zapewnienie komfortu wszystkim stronom

Droga: jest na 4-5 godzin, jedziemy więc autem tak, żeby po maksymalnie godzinie drogi wypadała drzemka córki. Zabieramy też ze sobą koleżankę dla towarzystwa.

Plusy: faktycznie tak jest bardziej komfortowo, jak pociągiem czy autobusem z racji na ograniczone połączenia.

Minusy: dziecko z drzemki wybudziło się znacznie szybciej niż zwykle i ostatnie pół godziny drogi dojechało już na marudzeniu... po czym padło i zasnęło ponownie.

Nocleg: rezerwujemy prywatną, sprawdzoną kwaterę z ogrodem, blisko festiwalu ale z dobrym tłumieniem. Znamy gospodarzy, warunki są bardzo dobre, choć cena trochę wyższa niż wśród kwater dostępnych na mieście.
Nic nie zastąpi jednak czystego domu ze sprawną hydrauliką :)
Dostajemy pokój tylko dla naszej trójki.

Organizacja: zabraliśmy kilka zabawek które zgodnie z kultywowaną metodą Montessori układamy w jednym miejscu przy ziemi. Dziecko jest na etapie raczkowania.
Na ziemi kładziemy dwie warstwy kocy, poduszkę i ukochany kocyk. To będzie miejsce noclegowe.
Ważnym elementem są też DYŻURY. Festiwal trwa 4 dni, więc sprawiedliwie ustalamy, że przez pierwsze dwa bawi się ojciec a przez kolejne dwa matka dziecka (bo ojciec będzie prowadził).

Bezpieczeństwo: kupujemy wygłuszające słuchawki dla dzieci. Ostatecznie pojawiam się z nimi i dzieckiem na koncertach może trzy razy, ale jednak. Do tego zabieramy chustę (na koncerty) i wózek (na spacery).
Bierzemy też poprawkę, że to mały festiwal a nie Woodstock, więc jest mniejsza szansa na ekscesy tłumu.

Wygoda: termos na gorącą wodę. Do robienia kaszek i mleka. Plus kupione wcześniej gerbery (kuchnia nie była dostępna do gotowania).

No tak. Mogę pisać że tu dziecko leży, tam siedzi i spokojnie można z nim przejechać przez Polskę mając do dyspozycji kawałek siedzenia i zachwyt współpasażerów. Ale co gdy maluch z siedzenia już złazi (czasem nawet spada) i wszędzie zagląda?

Stanęłam przed takim dylematem mając w planach wyjechać na dwa tygodnie z jednego końca Polski na drugi na czas remontu mieszkania. Na logikę: potrzebuję kawałka podłogi do pełzania. W przedziałach klasy 1-2 są, ale za małe i zapchane nogami osób, które z nami podróżują.
Pozostają więc wagony z miejscami do leżenia. Z racji na zaludnienie i niewygodę w spaniu na jednej leżance z oparciami odpadły kuszetki. Pozostały wagony sypialniane. Typując w coś pomiędzy najtańszą i najmniej zaludnioną opcją wybrałam przejazd w środku tygodnia w trzyosobowym damskim przedziale. Koszt to ok 123zł w przedsprzedaży, bilet dla dziecka do zakupu na dworcu albo odpłatnie (10zł) u konduktora.

Dodatkową trudnością stała się zmiana godzin kursowania pociągów przez co w jedną stronę musiałam jechać o 22:35 w dodatku taksówką, bo mąż wyjechał w sprawach służbowych nie do przełożenia.
Wszystko stało więc przygotowane, taksówka zamówiona na 22:00, dzidziuś przepakowany na raz z łóżka do stojącego obok fotelika nie obudził się aż do momentu, kiedy wsiadłam z nim do wagonu.

Rada co do bagaży jest stała. Wszystko co możecie kupić i zużyć na miejscu, kupcie i zużyjcie na miejscu, żeby wieźć jak najmniej. Woda jest w Warsie, chusteczki w minipakach, minimalna ilość pieluszek, 3 zabawki. Gdyby nie to, że czekały na mnie nawet ciuszki po starszych dzieciach, rozważyłabym zakup kilku sztuk w Pepco lub w ciuchlandzie na miejscu jeśli chodzi o takie do chodzenia na co dzień. Dziecko mi pełza i się brudzi. Ile ciuszków było potrzebnych na dwa tygodnie? 3xbody z długim, 3xbody z krótkim, 2xspodnie, 2xspodenki, 2xrampers, 2xczapeczka, 4xskarpetki, 2xrajstopy. Czemu tak mało? Bo po całym dniu wrzucałam co się pobrudziło do pralki/miski, prałam i do rana wyschło.
Kierując się tą samą zasadą w swojej garderobie miałam 3 podkoszulki, dresówkę, spodnie, spodenki, bluzę i sukienkę. Tenisówki do plecaka, buty na deszcz na nogi.

Co daje ci przejazd w środku tygodnia, a nie w okolicach weekendu lub poniedziałku? Brak tłoku. Nie ma studentów, nie ma rodzin z dziećmi jadących na weekend do babci, nie ma pracowników w delegacjach weekendowych. Wykupujesz miejscówkę w trójce, a jedziesz najczęściej sama. Czy ktoś się dosiądzie możesz zapytać konduktora. Jeśli miejsca są wolne, to ktoś na ostatnią chwilę może je wykupić, ale słyszałam przez tyle lat tylko raz, jak ktoś chodził po korytarzu i rozmawiał z konduktorem o zakupie biletu na sypialny po wejściu.


Gdy dziecko się budzi i pragnie pograsować, rozścielasz na ziemi swój koc albo robisz jak ja - ściągnęłam powłoczki z kołder i rozścieliłam koce warsowe, powłoczkami przykryłam natomiast newralgiczne części obudowy wagonu, których nie chciałam, żeby dziecko dotykało (np. wentylator).






Dziecko dostaje zabawki i możecie szaleć, jak w małym pokoju w mieszkaniu wybierając się na spacery po korytarzach.

Ponownie dodam dla osób przerażonych "jak ja sobie poradzę przy wchodzeniu/wychodzeniu z bagażami", jak reagują konduktorzy na samotną matkę z dzieckiem. Tu nie ma gadania. Zabierali mi torby, zanosili do przedziałów, podawali dziecko, wrzątek przynosili do przedziału, pilnowali malucha, kiedy chciałam wyjść do wc. Większość bez proszenia. No może poza wc, bo trzeba było zasygnalizować, że się wychodzi ;-) Kto nie chce zostawiac malucha, temu znowu polecam chustę/nosidełko w które można go wpakować i iść. U nas chusta sprawdza się też jako uspokajacz w którym malutka zasypia na drzemkę w podróży.



Rzut oka na wnętrza.

W kolejną podróż w góry wybraliśmy się z dzieckiem dopiero 7 miesięcy po pierwszej wycieczce. I to nawet nie dlatego, że baliśmy się jechać z małym dzieckiem ale dlatego, że urodziło się we wrześniu, w październiku były jeszcze warunki pogodowe ale później zrobiło się za zimno, później za śnieżnie a koniec końców za deszczowo, żeby maluch miał jakąkolwiek radość z pobytu.

Majówka zapowiadała się zimna i deszczowa, ale nie w Czechach. wyruszyliśmy po śniadaniu samochodem i o ile pod Poznaniem pogoda była idealna, o tyle im bliżej czeskiej granicy tym bardziej się psuła.
Odkryliśmy, że kumulacja chmur zatrzymała się w Szklarskie Porębie. Za nią było już pięknie i słonecznie.

Tip nr 1 - nie jedź z dzieckiem za dnia, jeśli nie jest przyzwyczajone do siedzenia tyle godzin w samochodzie

Nasze jest i w dodatku jest melancholijnego usposobienia, więc ze spokojem ruszylismy za dnia.

Tip nr 2 - zabawki.

My od zawsze dajemy jej maks 3 na raz, żeby jej nie przestymulować, ew. miskę z tematycznymi rzeczami. Być może to pomaga jej się bawić jedną na raz przez dłuższy czas. Na drogę wzięłam łącznie siedem, wystarczyło pięć.

Tip nr 3 - rymowanki, piosenki, zabawy paluszkowe

Nieodzowny zapełniacz czasu w drodze do celu.

Tip nr 4 - stacje i restauracje z przewijakami

W sieci dostępne są wyszukiwarki stacji, które przewijaki posiadają. Ich różnorodność zaskakuje - od tych plastikowych, sterczących ze ścian, do wielkich, drewnianych jak przyniesionych z domu.

Jeśli nie tam, to najlepiej zatrzymać się w dużych restauracjach i zajazdach, zwykle mają. Jeśli nie, to zostaje do przebierania auto albo, jak w naszym przypadku, zaplecze pizzerii w której byliśmy jeszcze, jak nasze dziecko zamieszkiwało mój brzuch. Bardzo urocze przeżycie :)

Tip nr 5 - jedzenie w drodze. 

Tu prosta sprawa. Termos z wrzątkiem, mleko modyfikowane oraz woda w butelce. Obiadek typu Gerber i deserek ze słoiczka także ułatwiają sprawę.


Naszym celem był Czeski Raj. Zdecydowaliśmy się na pensjonat położony w jego sercu, skąd nie było daleko zarówno do atrakcji, jak i do większych miast, gdyby zaszła taka potrzeba.
Ceny bardzo podobne do polskich, przy czym apartament wyszedł  taniej - dwa pokoje + łazienka + aneks kuchenny za 50zł/doba. Widok na ogród, telewizor w pakiecie, latem mini basen, restauracja na dole a gości poza nami w zasadzie nie było. Raz zauważyłam jeden samochód z Polski, ale po nocy znikł.


Nasz wyjazd był niskokosztowy z uwagi na spore wydatki, jakie ponieśliśmy wcześniej.

Przy okazji uskutecznialiśmy pedagogikę Montessori także na wyjeździe :)



Tip nr 6 - wybieraj małe pensjonaty lub agroturystykę, względnie mało popularne schroniska, a zaoszczędzisz sporo pieniędzy.

Tip nr 7 - własna wałówka bardzo upraszcza sprawę. Zabraliśmy produkty do śniadań i kolacji oraz gerbery dla dziecka. Obiady jedliśmy lokalne, wychodziło po ok 25zł/os/obiad.



Przed wyjazdem sprawdzaliśmy, czy nasze dziecko wytrzymuje nerwowo 2-3h wycieczek chodząc z wózkiem po lokalnej puszczy, co jest dla nas tipem nr 8. Niestety dla nas dziecko zapałało nienawiścią do spacerów w wózku i przypomniało sobie, że kangurowanie w chuście było super. Stąd mimo że wzięliśmy wózek częściej wrzucaliśmy ją do chusty, albo do nosidła. Dało nam to trochę w kość, więc jeśli planujecie spacery po górach, to tip nr 9 - poćwiczcie przed wyjazdem. Ja dałam radę bo 3x w tygodniu i tak ćwiczyłam, ale widziałam, że mąż się spocił ;)

Wysokość gór pozwalała na zabranie takiego malucha (sprawdźcie wcześniej, czy możecie), także ruszyliśmy przez skały...

Jedną z rzeczy przez które dowiedziałam się, że jestem szaloną, odważną matką jest podróż pociągiem z niemowlęciem.

Szczerze przyznam, że patrząc na to jak duży komfort podróży mieliśmy - nie spodziewałam się tego.

Zebrałam natomiast odpowiedzi na pytanie, co jest takiego strasznego w podróży pociągiem z 4 miesięcznym dzieckiem? Oto i one razem z moimi doświadczeniami:

1.Jeszcze krótki przejazd to może, ale jechałaś 12 godzin!!

To prawda. Zrobiłyśmy we dwie nocną trasę z Rzeszowa do Poznania.

2.Będziemy się cisnąć między tłumem ludzi

Na krótką trasę, to może bym się i porwała, ale ja też nie byłabym przekonana do takiej podróży drugą klasą. Pierwszą, jak się kiedyś niestety przekonałam, też nie zawsze pojedziemy komfortowo, bo najbardziej oblegane trasy, dni i godziny nabijają pociąg aż po sufit w obu klasach.

Dlatego wybrałyśmy wagon sypialniany.

3.Dziecko będzie marudzić, nudzić się..

Podobnie jak z autem i tu wybrałam porę wieczorną (wyjazd po 19:00), aby dziecko wkrótce potem zasnęło.

4. ...będzie zestresowane...

Myślę, że to indywidualna sprawa każdego dziecka. Jedne są bardziej a drugie mniej otwarte na nowości a jak będzie to się dopiero okaże, jak się spróbuje. Gdybym miała dziecko, które boi się wszystkiego co nowe, to najpierw spróbowałabym przejechać krótką trasę, zanim porwałabym się na tak długą.

Ze swojej strony starałam się także utrzymać rutynę dnia, żeby dziecko wiedziało co je zaraz czeka mimo nowości, jaką był pociąg. To samo tyczyło się wieczoru. Po rozmieszczeniu się w przedziale wypadała pora na zabawę (pokazywanie widoków za oknem, czytanie na głos książki), kąpiel (mycie chusteczkami), kołysankę i spanie. Ku radości dziecka - spało ze mną otulone woombie.

5. ...będzie płakać, ludzie będą się wkurzać...

Tak zwane patrzenie "co ludzie będą...". Jakby nie patrzeć zapłaciliśmy uczciwie za bilet a dziecka nie podżegamy do płaczu ani nie bijemy. Płacze, bo inaczej nie umie się komunikować. Trudno. Mnie też przeszkadzają głośne rozmowy, czosnkowy oddech czy chrapanie, a ludzie to robią.

Inna sprawa że wagony sypialniane są nabite właśnie rodzinami z dziećmi, także wszyscy jechaliśmy na tym samym wózku (omen nomen). Za ścianą miałam dwumiesięczną dziewczynkę, także mieli tam jeszcze weselej a jednak wszyscy przeżyliśmy.

Uzupełniając - moja córka popłakała około 10-15 minut przed snem, co zdarzało jej się wtedy i w domu, po czym zasnęła i spała do rana z dwoma pobudkami na karmienie. Dziewczynka z przedziału obok także popłakała chwilę i zasnęła.

6.BAGAŻE!!!

Chyba najczęstsza uwaga. Co my zrobimy z bagażami... Ten temat przypominał krótki dramat o wzrastającym napięciu. Najpierw wnosimy wszystko sami w zębach do pociągu, popędzani przez wrzeszczącego konduktora i wrzeszczące dziecko. Potem to dziecko wrzeszczy do rana. Ludzie wymownie zaglądają nam do przedziału i pukają się w czoło. My przepraszamy i przepraszamy i przepraszamy... a pod koniec podróży rzucamy się wyrzucać bagaże, pakować dziecko pod rękę, pędzić do drzwi..a drzwi się zamykają, pociąg rusza dalej, nasze bagaże są rozkradane ze stacji przez lokalną grupę...

STOP

Po kolei.
Jeśli jedziemy faktycznie z dużą ilością bagażu albo po prost dodatkową torbą dla dziecka, której nie mamy jak chwycić, to po prostu organizujmy sobie pomoc przed pociągiem w nim i wychodząc z niego. Mnie przywiozła na stację rodzina i najpierw zaniosłam i zostawiłam w przedziale na chwilę dziecko w nosidełku, po czym wrzucałam do środka podawane torby. Pociąg ruszył a ja je zanosiłam do przedziału, na końcu odpięłam dziecko.

Obudziłam się 45 minut przed dojazdem na stację, żeby mieć czas na przewinięcie i nakramienie małej oraz ogarnięcie siebie a potem jej do wyjścia. 10 minut przed stacją zaczęłam wynosić i składować pod drzwiami torby, na końcu wyniosłam dziecko w nosidełku.

Wyszłam z dzieckiem z pociągu i odstawiłam je na moment po czym konduktor i dwóch uczynnych pasażerów (zawsze warto prosić!) podali mi wszystkie rzeczy. Odebrał mnie mąż.

Im mniej mamy osób które nam pomogą wrzucić rzeczy i je odebrać, tym bardziej korzystałabym z czysto ludzkiej życzliwości pasażerów i konduktora, któremu zreszta zależy na czasie więc woli pomóc niż stać i patrzeć, jak się pakujemy.

7.Inni pasażerowie śpiący w przedziale.

Przyznam - zaszalałam. Wykupiliśmy przedział typu single, widoczny na zdjęciach. Wyszło ok 300zł, za to podobna cena wyszłaby za paliwo. Miałyśmy komfort i przedział, bardzo nowoczesny, na wyłączność.
Widząc teraz, że podróż bardzo córce się spodobała (rozglądała się dookoła i wydawała pocieszne dźwięki), teraz zarezerwowałabym przedział damski z 4 łóżkami a gdy będzie starsza przerzucimy się na kuszetki. Nie zakładałabym na zapas, że pasażerowie będą niemili a dziecko z humorami. Po prostu trzeba spróbować. Czasem strach ma wielkie oczy a rzeczywistość okazuje się znacznie prostsza. No i jak wspomniałam - przedziały sypialniane są zapełnione głównie rodzinami z dziećmi, także każdy może mniej więcej rozumieć naszą sytuację, nawet przy najczarniejszym scenariuszu.

P.S.W wagonie jest nawet prysznic! :)

Kiedy nasza córka skończyła 4 tygodnie i oficjalnie przestała być noworodkiem uznaliśmy, że czas i warunki sprzyjają decyzji o wspólnym wyjeździe. Mowa tu o wietrznym, ale jeszcze ciepłym październiku.

Jako miłośnicy gór szukaliśmy czegoś prostego z racji na niedawny poród drogą cesarskiego cięcia jak i małą-wielką niewiadomą jak zachowa się nasza córka.

Wybór padł na Gorzeszów leżący nieopodal wyższych górek, blisko czeskiej granicy. W tamtejszej agroturystyce odbywał się zlot miłośników gór, takich jak i my, poza tym jest tam prosta trasa na głazy krasnoludków.

Pierwszy raz pakowaliśmy małego podróżnika więc ogarnięcie co będzie nam potrzebne zajęło chwilę. Byliśmy na mleku modyfikowanym i przed odkryciem ekspresu do mleka, więc mleko, dwie butelki i termos poszły na pierwszy rzut. Dalej oczywiście pieluszki, trzy pieluszki tetrowe, wanienka, szampon i płyn do mycia, oliwka, szczotka, ręcznik, krem na odparzenia, krem do twarzy, paracetamol, woreczki śniadaniowe na zużyte pieluszki, ubranka na 3 dni, czapka, kurtka, buty i kocyk. Zrezygnowaliśmy z wózka na rzecz chusty. Zabrakło termometru, pożyczaliśmy.

Droga z Poznania za Wałbrzych minęła nam spokojnie. Wyjechaliśmy popołudniu i dojechaliśmy po 22:00. Dziecko całą drogę przespało i tu pierwszy plus podróży z tak małym dzieckiem - głównie śpi i je a jak czuwa, to krótko i się rozgląda. Przerwy na stacjach benzynowych na karmienie i przewinięcie dostarczały zarówno zauroczonego becikiem "ooouuuhhh! <3" obsługi (wrzątek do mleka? nie ma problemu!), jak i flory bakteryjnej, jeśli ktoś lubi uodparniać jak my.

Na miejscu ekipa wiedziała, że przyjeżdżamy z dzieckiem ale nie sądzili, że tak małym. Córka przechodziła więc z rąk do rąk przyjmując to godnie i zasypiając gdzie popadnie ;) Korzystając z kolejnego plusa, jakim jest wciąż mnie wrażliwy niż u starszaków słuch, siedzieliśmy z nią co chwila przy stole z biesiadnikami. Do głośności przywykała już w ciąży (koncerty z kocykiem na brzuchu) a teraz spała nam na rękach nieczuła na śmiechy i rozmowy.

Spacer na głazy w chuście w pozycji na kangurka zniosła tak sobie, głównie z powodu rozpoczynającej się alergii pokarmowej o której mieliśmy się dowiedzieć dopiero za 3 tygodnie. Tymczasem karmiliśmy ją w drodze, otulaliśmy a ostatecznie pomagało przełożenie na ramiona do pozycji kołyski i otulenie chustą, co widać na zdjęciu.

Z takim becikiem zrobiliśmy powolne kółko do i z głazów.

Konkluzje:

-dziecko o ile jest ciepło ubrane, zamotane i osłonięte od wiatru oraz nic mu nie dolega - niucha noskiem i z zainteresowaniem odnotowuje nowe zapachy,
-lepiej zadbać o swoją kondycję przed ciążą i w jej trakcie, bo utrzymanie aktywności silnie zaprocentowało podczas rekonwalescencji,
-jeśli męczy Cię noszenie dziecka-oddaj je ojcu ;),
-każdy chętnie pilnuje maleństwa, gdy lecisz robić mleko lub trzyma je, gdy potrzebujesz rąk,
-ufaj ludziom :)
-na pierwszy rzut lepiej jest nocować w agroturystyce niż schronisku, chociażby ze względu na małą rotacje ludzi,
-nie baw się w modę gdy brzuch jeszcze opada-dresy i trapery+kurtka oversize pod którą schowasz chustę będą najlepsze,
-bierz wszystkiego minimum ale zaplanuj dobrze wyposażoną apteczkę, kiedy do szpitala jest dość daleko,
-pieluszkę można zmienić wszędzie, chociaż nie porywaliśmy się na jej wymianę w chuście przy wietrznej pogodzie, także zawsze sprawdźcie, czy na trasie jest jakaś wiata na taką okoliczność!
-najwięcej barier masz w głowie :)

W ciągu 4 tygodni od porodu udało mi się ułożyć czas spędzany z dzieckiem, nieco je poznać, uznać, że jest aniołkiem i nie należy tego psuć.

Poczytałam także co robią w wolnym czasie inni z 3-4 tygodniowymi maluchami i włos mi się na głowie zjeżył.

Maty edukacyjne, grzechotki, kontrastowe karty - to krótki przegląd. Nie ma w tym nic złego, tylko że te metody spędzania czasu z dzieckiem były zakończone po tygodniu-dwóch komentarzem, że dziecko płacze, nie jest zainteresowane a przede wszystkim, że jest już (!) znudzone (!!) tymi zabawkami.

Nie za bardzo wiedziałam, jak 3-4 tygodniowy maluch może być już znudzony zabawkami, ale przede wszystkim nie rozumiałam, jak w ogóle miesięczne dziecko można już nimi bombardować, ale przypuszczam, że to efekt silnego marketingu twórców takich zabawek i pozostawianych przez nich w sieci informacji, że można a wręcz należy z nich korzystać w tym czasie.

Przyjrzałam się mojemu dziecku i postanowiłam popatrzeć na świat z jej perspektywy.

Wszystko widzi i słyszy po raz pierwszy. A nawet jeśli widzi to po raz drugi czy trzeci, to tylko z nowej perspektywy i na tym etapie jej pamięć jest dość krótka.
Kierując się pomysłem "Łatwego planu" z książki "Język niemowląt", który bardzo polecam, córka budzi się rano, trzeba skontrolować jej pieluszek, nakarmić, przez chwilę się pobawić a potem stopniowo wyciszam ją do drzemki.
I tak w kółko przez cały dzień.

Jak spędzić z nią więc czas wolny?
Po pierwsze - samo karmienie to już jej sposób spędzania czasu, gdy jest aktywna.
Dalej - każda czynność czy bodziec już ją porusza, tylko w różnym stopniu.

Dudniący telewizor - mega dużo gwałtownych bodźców.
Świecąca się lampa - jeden stały, ciekawy bodziec.
Twarz mamy nad jej twarzą - sporo interesujących bodźców.
Gdy jest przytulona i chodzimy po domu sprzątając - to też sporo bodźców zwłaszcza, gdy dodatkowo opowiadam jej co robię.
Śpiewanie jej podczas gdy prasuję a ona leży, patrzy i słucha - to też atrakcja. A ja przy okazji robię wprawki wokalne.
Spacer - bardzo dużo przytłaczających bodźców.
Jazda autem - jak wyżej.

Także finalnie nie spędzamy jakoś wyjątkowo tego czasu na wyjątkowych zabawach. Gdy jest przytomna to po nakarmieniu i przewinięciu albo ją odkładam żeby patrzyła, jak coś robię, albo zakładam chustę i chodzę z nią po domu sprzątając, gdy potrzebuję obu rąk. Ale staram się tego nie nadużywać, bo w przyszłości nie będę jej tak mogła nosić. Robię tak tylko gdy nie odpowiada jej pozostawienie w lezaczku i patrzenie z jego perspektywy na pranie, prasowanie czy inne czynności.

Czytam jej też na głos to co akurat czytam.

Siadamy na Skype i kontaktujemy się z babcią lub ciociami.

Idziemy na spacer.

Opowiadam co akurat robię.

Sadzam ją na przeciw siebie i ćwiczę. Zdaje się że ją to bawi ;)

Patrzymy przez okno.

Robię miny.

Zaszalałam i kupiłam karty kontrastowe. Przez jakiś czas skupianie na nich wzroku było ciekawe, potem zaczęła dostrzegać też inne kolory i grzecznie zwracała uwagę na to co jej pokazywałam, ale czerwono-czarne obrazy na ścianie były ciekawsze.

Kangurujemy.

Po 18:00 wyciszamy już powoli, inaczej mój anioł zaczyna zamieniać się w demona, bo ma dość. Pokarało mnie m.in. siedzenie z nią i mężem, gdy on ogląda National Geographic i dodatkowo produkuje na zamówienie rózne rzeczy, co też jest "hałasogenne". Jak na koniec ją przytuliłam, ale w tle puściłam serial, to miałam noc z głowy.