Co ze mnie za matka?!

Wybór tych gór był przypadkowy. Zastanawiałam się w kontekście majówki, gdzie jeszcze nie byliśmy, jeśli chodzi o najbliższych sąsiadów. Patrząc na mapę zainteresowało mnie co w zasadzie dzieje się w regionie, gdzie stykają się Polska, Niemcy oraz Czechy. I Google dało mi taką oto odpowiedź:

Góry Złote (czes. Rychlebské hory, dawniej Rychleby lub Rychlebské pohoří, niem. Reichensteiner Gebirge) 332.61 – pasmo górskie położone w Sudetach Wschodnich. W potocznym znaczeniu ciągną się od Przełęczy Kłodzkiej na północnym zachodzie, aż do Przełęczy Ramzovskiej (czes. Ramzovské sedlo) na południowym wschodzie i przełęczy pomiędzy Pasieczną a Smrekiem na południu. Przełęcz Różaniec (583 m n.p.m.) dzieli łańcuch ten na dwie części: północno-zachodnią niższą i południowo-wschodnią wyższą. (za:Wikipedia).

• lokalizację (wygodny dojazd do okolicznych atrakcji)
• cenę (45zł/os, 20zł/dziecko za dobę),
• duży, ładny ogród z placem zabaw,
• jacuzzi!
• jeśli ktoś uważa to za zaletę, to zasięg w tym miejscu zawraca i nikt się do nas nie dodzwoni, jak i trafiliśmy na moment, gdzie router był w naprawie i zastępcze wifi łapało tylko w jednym miejscu w ogrodzie oraz... gdy stałam z komórką na łóżku.

Po śniadaniu wybieramy się na plac zabaw znajdujący się pod Villa Marianna w Lądku-Zdroju. Obok niego płynie urokliwy strumyczek a na nim samym znajdziemy zarówno standardowe zjeżdżalnie i huśtawki, jak i samochodziki do jeżdżenia, domki, piłki, boisko oraz hamaki i leżaki. Wszystko darmowe, jak i nieco przez ten fakt wysłużone. Córka była kontent :)

Potem jedziemy do kopalni uranu w Kletnie. Przejazd zajmuje nam dłuższą chwilę. Na miejscu musimy poczekać jeszcze pół godziny na rozpoczęcie wycieczki co wykorzystujemy na dreptanie po ścieżce.

                                     

W środku okazuje się, że wejście kosztuje podobną kwotę, jak do kopalni złota, za to w środku jest więcej do opowiadania, jak do pokazywania. Trasa jest nieciekawa i szybko się kończy. Dziecko wyraźnie nudzą częste postoje po przejściu kilku metrów. W poprzedniej kopalni przejścia były dłuższe i bardziej "dynamiczne", było co oglądać a opowiadania były krótkie, brawne i wywołujące żywe reakcje, także dwulatek może być zainteresowany.
Tutaj, przyznam szczerze, może się znudzić nawet zmotywowany kilkulatek.

Wracamy na obiad i drzemkę. W międzyczasie Żabka zaczyna zaglądać do nosidełka, wsadzać tam lalkę i ją kołysać oraz pokazywać palcem, że chce być włożona do środka.

Popołudniu kierujemy się na Borówkową Górę na granicy polsko-czeskiej. Plan jest taki, że idziemy jakiś czas, robimy postój na wybieganie się dziecka i tak sukcesywnie podążamy w górę. Tą metodą idziemy przez szlak bez większych problemów. Mąż ma zaprawę przez kolejnymi trasami dźwigając nosidło, ja rozglądam się za borówkami (są!).



Na szczycie czeka na nas wieża widokowa. Jest darmowa, rozpościera się z niej piękna panorama okolicy, schody jak i budynek są nowe. Jest też mała gastronomia i toi-toje. Wśród turystów przeważają Czesi, jednak z jedną rodziną polską zawędrował na górę piesek z którym Żabka intensywnie się zaprzyjaźnia.



Schodzimy na dół bez większych niespodzianek i znacznie szybciej.

Przy wejściu na trasę jest parking, ale nie ma na nim toalety. Jedyna w okolicy jest na wspomnianym szczycie.

Wracamy do agroturustyki i dajemy się dziecku wyszaleć na huśtawkach. Tak wymęczone powinno zasnąć.

Akurat.

Próbuję więc patentu z noszeniem w nosidle.

Żabcia kontempluje księżyc a na koniec zagląda mi przez ramię i obwieszcza: "Uuuuu!".

Padamy wszyscy po 22:00.


DZIEŃ TRZECI

Zaczynamy wcześnie i kierujemy się tym razem nad wodospad Wilczki. Parking pod nim jest płatny, ale wcześniej jest zatoczka w której parkują co bardziej obeznani z sytuacją. Zatoczka to już ziemia niczyja.

Sam wodospad otoczony jest doskonałą infrastrukturą: mamy otaczające go schody i mostki, mamy dla potrzebujących zarówno toaletę jak i gastronomię.

Żabka długo kontempluje spadającą wodę co jakiś czas pokazując nam na migi że rozumie, iż jest to woda. Dopytuje o możliwość kąpieli :) Nie jesteśmy skorzy. Generalnie pozytywne wrażenia.




Potem kierujemy się w górę do Ogrodu Bajek i tu się przeliczyliśmy. Na mapie wygląda bliżej, niż w rzeczywistości. Przewyższenie jest spore i wchodzi się wolno. Powoli dobijamy do pory drzemki małej więc robi się rozdrażniona. Na szczycie mamy sympatyczną panią która sprzedaje bilety (tanie wejście + możliwość płatności kartą) oraz ku naszej radości także batony i wodę. Dziecko ku swej rozpaczy batonów jeść nie może, także poziom rozdrażnienia wzrasta.
Eksponaty przelatujemy błyskawicznie uwieczniając co ciekawsze na zdjęciach i bierzemy nogi za pas. W połowie drogi pomaga już tylko niesienie dziecka na rękach.





Docieramy do auta, jedziemy pod Śnieżnik. Dziecko dostaje banana, więc jego morale wyraźnie wzrastają. Przepakowujemy się i ruszamy.

Trasa jest do połowy łagodna, przewyższenia niewielkie, co a rusz napotykamy ławeczkę, raz korzystamy robiąc postój dla małej.

Później zaczyna się leśna droga z kamieniami i korzeniami  co sprawia, ze od tej chwili nie ma możliwości wejścia z wózkiem. Za to widoki są magiczne. Spada też temperatura. Zaglądamy do nosidła - dziecko śpi i w tym stanie tata donosi ją prawie pod samo schronisko.



Trzeba przyznać, że trasa ta jest bardzo urokliwa, ale i bardzo obciązająca dla osoby, która będzie nieść dziecko razem z plecakiem. Pod samym schroniskiem tłumy a my jak się okazuje mamy tylko kartę do płacenia. Po długim odstaniu swojego w kolejce okazuje się, że w schronisku pod Śnieżnikiem nie ma możliwości płacenia kartą. Szukam drobnych po kieszeniach i wygrzebujemy tyle, że starcza nam na chleb + wrzątek do awaryjnych owsianek z Biedronki. Dziecko się najada i biega zadowolone, my rezygnujemy z szarżowania na szczyt z powodu silnych niedoborów energetycznych.
W schronisku nie ma też oczywiście nowomodnych udogodnień takich jak przewijaki. Na migi (pani była z Ukrainy) dogaduje możliwość skorzystania z metalowego stołu na naczynia a, który stoi obok toalet przy zlewie dla turystów. Oczywiście po rozłożeniu na nim kocyka lub innego ręcznika.

Schodzimy na dół co a rusz słysząc, jak nasze dziecko ma dobrze, że je tak tata niesie. Tata natomiast dogorywa.

                                                

Na dole, gdy pojawia się już asfalt, puszczamy ją samopas a po jakimś czasie snujemy hipotezy, czy poradziłaby sobie z kijkami. Obniżamy je do minimum a Żabcia w lot łapie o co z nimi chodzi i sunie. Trochę do przodu a trochę kijkami po ziemi. Niemniej sunie :)



Wracamy na solidny obiad i wybieganie dziecka w ogródku. To nasz ostatni wieczór w agro. Zostajemy zaproszeni przez gospodynię na kolację w postaci kiełbasek z ogniska. Na zmianę chodzimy kontrolować co u dziecka. Dziecko śpi. Przyłączamy się po 22:00

CZWARTY DZIEŃ

Od rana Żabka podchwytuje ideę eksploracji i wędruje po ogródku a potem każe się prowadzić poza niego i zwiedza najbliższą okolicę. Gdy wracamy zaczynamy się pakować do wyjazdu, wcześniej jednak mamy przyjemność skorzystać z dostępnego w agro jacuzzi.



W południe żegnamy się z gospodynią i udajemy do Lądka - Zdroju gdzie zaczynamy od kupienia pamiątkowego magnesu na lodówkę i zwiedzenia rynku. Wstępujemy do jednego z kościołów i kontemplujemy ociekający zewsząd barok, którego przepych gryzie się z rozkosznie kiczowatym haftem aniołków na balaskach.




Potem kierujemy się do pijalni wód a z nich do Villi Marianna na obiad. I tego nie mogę polecić. Menu dla dzieci to standard czyli frytki+nuggetsty z kurczaka. Jestem przeciwnikiem wpajaniu dzieciom, że dorosłe jedzenie to kasza i marchew a dla nich zostają fast foody.
Dwa że prosząc o danie na wynos dostałam podany cały deser na talerzu z "ewentualną możliwością podania pudełka na wynos". Do tego pudełka sama musiałam poprzekładać poukładane ciastka ptysiowe, których ułożenie i dekoracja zajęły sporo czasu, podczas którego dziecko się nudziło i zaczynało grymasić ze zmęczenia. A wystarczyło wrzucić wszystko do pudełka i tak przynieść.

Same porcje solidne, ja po obiedzie nie znalazłam już miejsca na deser. Słabo jak dla mnie doprawione, ale moje kubki smakowe mogą nie być wyznacznikiem. Ceny restauracyjne.

Dziecie nam nie pada a zmęczone jest już bardzo, zakładamy więc nosidło i jedziemy na spacer do Aboretum. Tanie bilety, piękne drzewa, jeśli oczywiście lubicie oglądać różne drzewa, wiosną kwitną też krzewy, my byliśmy już po kwitnieniu. Mała zasypia niemal od razu po wejściu, przechodzimy kawałek, jednak miejsce nie jest duże, stąd siadamy na ławce. Dziecko śpi w nosidle, my czytamy gazetę i kotemplujemy otoczenie.





Niestety pobudka jest w złym nastroju, może z powodu niewygody. Mieliśmy jechać na Stacje Narciarską do mini zoo , ale miejsce wygląda na opustoszałe, kolejka na nieczynną i nikt nie odbiera telefonu kontaktowego. Jedziemy więc oddać nosidło i skręcamy na Kłodzko, gdzie mąż ma plan wyszaleć dziecko na sali zabaw przed dalszą drogą.

Pomył był genialny, bo córka odkąd opuściliśmy Lądek zaczęła grymasić, potem popłakiwać a do Kłodzka wjechaliśmy na syrenie.
Sala Zabaw Jaś wita nas wejściem za 8zł/h co jako mieszkankę Poznania (średnio 15zł/h pn-pt) przyprawia o zawrót głowy. Cała masa zabawek adekwatna dla 2-3 latków a nawet młodszych dzieci, więc Żabce szybko polepsza się humor. Dajemy się jej poturlać przez 1,5h i ruszamy na Poznań w porze chodzenia spać.

Nie ma spania, są wakacje.

Siadam z tyłu i staję się mistrzem małej improwizacji. Na blisko pół godziny mamy zabawę z wyciąganiem chrupek kukurydzianych z zaciśniętych palców mamy. Potem akuku, zabawa z latajacymi maskotkami, śpiewanie, zabawy paluszkowe i kończymy kwadransem z kołysankami z Youtube po których z pewnym ociąganiem, ale zasypia.



Całą wycieczkę oceniam jako bardzo udaną, pełną też wyzwań dla każdej ze stron, ale bez takich, które by nas pokonały. Wracaliśmy pełni wrażeń, gór, świeżego powietrza i energii do dalszej pracy, a także pełni przemyśleń jak dalej uskuteczniać podróże z dzieckiem.

A dziecko?

Mijają już ponad dwa tygodnie od powrotu a wciąż na widok gór lub lasu (na laptopie czy w telewizji) ożywia się i pokazuje paluszkiem pytając z nadzieją: "Tam?". Jak tylko otworzy oczy i nas wyprzytula od razu pyta, czy idziemy na dwór. Tak jak wspomniałam - nosidłem, które ją na początku przeraziło potem się bawiła. Chętnie i dłużej przesiaduje mi na rowerze, kiedy jeździmy po okolicy. Wróciła zdrowa i wydaje nam się, że zadowolona z wyjazdu :)